Zapomniane bielskie dziedzictwo

Diakonisy były pionierkami profesjonalnej opieki pielęgniarskiej, w rozumieniu że choroba dotyka nie tylko ciało, ale też dusze pacjentów. Dzięki swojemu poświęceniu były też pionierkami emancypacji kobiet, w patriarchalnym modelu społeczeństwa. Dzięki ich pracy lekarze mogli skupić się na chorobach, objawach i leczeniu, podczas gdy zadaniem diakonis-pielęgniarek było traktowanie pacjenta jako całości. Wystawa i wykład zostały opracowane przez prof. dr. hab. Grażynę Kubicę-Heller z Instytutu Socjologii UJ. 

Dzielnicowa Biblioteka Publiczna zaprasza na otwarcie wystawy Zapomniane bielskie dziedzictwo. Pionierki profesjonalnego pielęgniarstwa - diakonisy ze Śląskiego Ewangelickiego Domu Sióstr przygotowanej przez prof. dr hab. Grażynę Kubicę-Heller z Instytutu Socjologii UJ, która wygłosi wykład wprowadzający do wystawy.

Wystawa prezentuje kulturową historię pierwszego ewangelickiego diakonatu na Śląsku Austriackim. Został on powołany do życia w 1892 roku razem z Powszechnym Szpitalem Zboru Ewangelickiego Cieszyńskiego. Dzięki pracy profesjonalnych diakonis-pielęgniarek jego działalność odpowiadała wymaganiom nowoczesnego lecznictwa. Diakonisy tworzyły silną wspólnotę połączoną więzami kobiecej solidarności oraz ewangelicką duchowością. Wywodziły się z bielsko-bialskiej niemieckiej wyspy językowej, a także ze śląskich rodzin chłopskich. W 1904 roku siedziba Śląskiego Ewangelickiego Domu Sióstr została przeniesiona do Bielska i odtąd były nazywane bielskimi siostrami. Diakonisy pracowały w szpitalach w Cieszynie i Bielsku. W czasie I wojny światowej za swą służbę były wielokrotnie odznaczane przez cesarza. Diakonat przestał istnieć z końcem II wojny światowej, część diakonis została wysiedlona (jak większość niemieckich mieszkańców Bielska i okolic), a Ślązaczki pracowały w cieszyńskim szpitalu jeszcze do lat sześćdziesiątych wysoko cenione za profesjonalizm.
Wkład tego diakonatu w rozwój opieki medycznej i kobiecej aktywności zawodowej na Śląsku Cieszyńskim nie został jak dotąd rozpoznany przez historyków i lokalne wspólnoty, a w społeczności ewangelickiej uległ zapomnieniu. Projekt, którego wystawa jest rezultatem, ma na celu przywrócenie bielskich diakonis społecznej pamięci regionu.