Jeszcze będzie przepięknie, jeszcze będzie normalnie – te słowa piosenki zespołu Tilt dobrze opisują przedstawiane na wystawie projekty dokumentalne Daleko od domu i Piecza.
Łączy je osoba autora oraz miejsce ich powstania – dzielnica Rembertów w Warszawie.
Projekty podejmują tematy społeczne i traktują o codziennym wysiłku ich bohaterów, żeby uczynić świat trochę lepszym i zrobić krok w stronę normalności.
Projekt Daleko od domu opowiada o Młodzieżowym Ośrodku Wychowawczym nr 2 w Warszawie. To placówka resocjalizacyjna przeznaczona tylko dla dziewcząt. Wiele z nich będąc w domach rodzinnych od kilku lat nie uczęszczało do szkoły lub sprawiało w szkole poważne problemy, głównie wychowawcze. Wychowanki kontynuują tu naukę szkolną, a także otrzymują pomoc pedagogiczną i psychologiczną. Mają okazję do zapoznania się z podstawami takich zawodów jak fryzjerstwo, wizaż, manicure, cukiernictwo itp. Dziewczęta uczestniczą w wolontariacie (z dziećmi niewidomymi, w szkole specjalnej itp.), w zajęciach teatralnych i innych wydarzeniach organizowanych wspólnie z innymi ośrodkami MOW. Większość dziewcząt z ośrodka nie miała łatwego dzieciństwa. To czego potrzebują najbardziej, za czym tęsknią, to dobra, normalna relacja z drugą osobą - rówieśnikiem lub dorosłym. Pobyt w ośrodku, wspólna praca wychowanek i wychowawców daje nadzieję na odzyskanie zaufania do innych i budowanie poczucia własnej wartości.
Projekt Piecza opowiada o rodzinnym domu dziecka Katarzyny Kowalskiej i Rafała Nowaka. Rodzinna piecza zastępcza to najbardziej rekomendowana forma tymczasowej opieki nad dziećmi, które z różnych powodów nie mogą przebywać w swoich biologicznych rodzinach (np. zrzeczenie się praw rodzicielskich, interwencja policji itp.). Do Kasi i Rafała trafiają dzieci czekające na uregulowanie sytuacji prawnej. W domu przebywają głównie niemowlęta, minimum pięcioro maksimum ośmioro, a ich pobyt trwa zazwyczaj od kilku do kilkunastu miesięcy. Kasia i Rafał dają dzieciom miłość i poczucie bezpieczeństwa, tak ważne dla ich rozwoju na całe życie. Po decyzji sądu dzieci najczęściej trafiają do docelowej rodziny adopcyjnej. Każde rozstanie niesie ze sobą radość, że dziecko znalazło swój nowy dom, ale też smutek z powodu rozstania się z maluchem. W ciągu 14 lat Kasia i Rafał zaopiekowali się blisko 150 dziećmi.
Prezentowany projekt wymagał szczególnej dyskrecji, dlatego zdjęcia nie pokazują twarzy dzieci.
Roman Kalinowski
Z wykształcenia fizyk, z pasji i zamiłowania fotograf zajmujący się humanistyczną fotografią dokumentalną. W swoich projektach długoterminowych fotografuje ludzi wokół siebie i w najbliższej okolicy. Laureat pierwszej nagrody w konkursie Grand Press Photo 2022 w kategorii Documentary Project oraz pierwszej i trzeciej nagrody (w kategorii Sport-Other i Events-Concert) w konkursie International Photography Award 2020.
Swoimi fotografiami chciałbym pokazać dobro, które jest obok nas, a którego często nie dostrzegamy. Bohaterami moich zdjęć są ludzie, którzy to dobro tworzą – prostymi, codziennymi czynnościami, cierpliwie i wytrwale.