Marcin Budzyński: Cisza poza widzialnym

Fotografia przyciągała go od kiedy pamięta. Pierwszy aparat dostał od taty, drugi od babci.

Najbliższe są mu proste obrazy – spokojne, ciche, niemal puste, z ograniczoną do niezbędnego minimum ilością elementów wizualnych. W swoich pracach pozwala wypowiedzieć się kompozycji i rytmowi, interesują go przede wszystkim kształty i wzory.

Najczęściej tworzy obrazy w estetyce czarno-białej, wykonując prace w różnych technikach: cyfrowej, analogowej oraz przy użyciu filmu na podczerwień.

Lubi fotografować miejsca i przedmioty, które na pierwszy rzut oka niczym szczególnym się nie wyróżniają. Stara się wydobyć z nich coś niezwykłego.

Nawiązuje do tradycji fotografii minimalistycznej lat 70-tych i 80-tych, rozumiejąc ją jako przeciwwagę dla współczesnego szybkiego rytmu życia, często przeładowanego bodźcami.

Swoimi pracami chce oddać klimat tajemnicy i piękna, charakter samego obiektu, który pobudza wspomnienia obserwatora.

Twórczość jest dla niego medytacją, spokojem i oddechem. To właśnie stara się oddać w swoich pracach.

Natura:

W tej części wystawy odkryjecie fotografie przedstawiające krajobrazy, roślinność i dziką przyrodę uchwycone w momentach ciszy i spokoju. Każde zdjęcie to zaproszenie do zatrzymania się i kontemplacji, do dostrzeżenia detali, które na co dzień mogą umknąć naszej uwadze.

Ludzie:

Portrety oraz sceny z życia codziennego ukazują różnorodność ludzkich emocji i doświadczeń. Przedstawione są chwile ciszy w życiu ludzi, momenty refleksji i zamyślenia, zachęcając do zastanowienia się nad tym, co kryje się poza widzialnym, jakie historie i uczucia towarzyszą każdemu z nas.

Osobista refleksja:

Wystawa Cisza poza widzialnym jest również osobistą podróżą Marcina Budzyńskiego. Po latach pracy i poszukiwań, zdecydował się podzielić swoimi pracami, ukazując swoją wrażliwość i wewnętrzne przemyślenia. W każdej fotografii można odnaleźć cząstkę jego drogi twórczej, poszukiwania sensu i dążenia do perfekcji w prostocie.