Andrzej Grudzień: Tożsamość

Prezentowane na wystawie cykle Andrzeja Grudnia budują wielowątkową opowieść zbudowaną wyłącznie z autoportretów. Ten wspólny mianownik osadza wystawę w obszarze fotografii głęboko subiektywnej i emocjonalnej. Dotyczy to zarówno pierwotnej motywacji powstania prac, jak i sposobu oddziaływania ich na odbiorcę. Każda seria zdjęć eksploruje obszar zgłębiania "siebie" i autorskiej subiektywnej reaktywności na swój unikatowy sposób.

Cykl fotografii otworkowych pt. Inicjacje jest fotograficznym zapisem czasu psychicznych przemian, które cyklicznie i nieuchronnie przechodzimy w procesie dojrzewania do kolejnych etapów życia. Fotografie powstawały jako projekcje na materiale światłoczułym tego, co działo się we wnętrzu ich autora. Tym samym uzewnętrzniają to, co tak trudno oddać, pokazać sobie i światu. Podjęcie tego wysiłku w geście twórczym okazało się jednak cenną diagnozą i świadectwem czasu wewnętrznych kryzysów i przemian, które przeżywamy. Długie czasy naświetlania, wielokrotne ekspozycje, walory plastyczne narzędzia jakim jest camera obscura - to wszystko powoduje, że powstałe obrazy zdają się wychodzić poza przedstawieniową dosłowność, zaczynają żyć poza przestrzenią i czasem, zyskują poetycki wymiar i uniwersalny charakter.

Następna seria prac pt. Tożsamość to cyfrowe modyfikacje twarzy Andrzeja Grudnia. Modyfikacje, które zaskakują widza zmieniającymi się proporcjami twarzy, nadawaniem jej coraz to nowych cech - zachowują jednocześnie rozpoznawalność i osobową integralność bohatera. Patrzymy na nie jak na kolejne jego "wersje". Szukamy go w każdej z tych twarzy, przypisując im różne społeczne role, zgadując status, wiek, sposób życia. Ta zabawa z widzem prowadzi do namysłu nad tym, że każdy na nas jest jedną z możliwych wersji siebie. Jedyną zrealizowaną, jedyną dokonaną pośród niezliczonych hipotetycznych możliwości, które na zawsze pozostaną poza nami.

Kolejny zestaw do obiekty fotograficzne pt. Embriony. W głębi czarnych pudełek zamknięte zostały fotografie nagiej męskiej postaci. Uwięzionej, ukrytej, a może szczęśliwie zamieszkującej bezpieczną przestrzeń sześciu ścian? Wszystko zależy od interpretacji widza, który zaglądając do wnętrza obiektu poprzez grube szkło soczewki fotograficznej odkrywa nowe "narzędzie" patrzenia, nadające fotografii zaskakujący wymiar.

Ostatni cykl prezentowany w ramach wystawy pt. Symbioza to fotografie dotykające tematu człowieka w świecie przyrody. Opowiada o wizualnych poszukiwaniach styku pomiędzy człowiekiem (i jego ciałem), a przyrodą - przerastającą nas i nigdy do końca niepojmowalną. To obszar filozoficznych pytań o naszą ludzką naturę -  człowieka jako istoty pierwotnie wtopionej w tkanki otaczającego go świata, naturalnie odczuwającej go na głęboko biologicznym poziomie, a współcześnie negującego to połączenie. Człowieka pogubionego w stechnicyzowanych realiach, zmęczonego i skazanego na poczucie braku. Jednocześnie coraz częściej świadomego potrzeby przywrócenia tamtej życiodajnej więzi, odbudowania jej w sobie.  

Jolanta Rycerska