Monika Cichoszewska: Zanurzenia

To zaproszenie do zanurzenia się w emocjach, refleksji nad teraźniejszością, poczucia współistnienia z naturą, obecności oraz akceptacji siebie i przemijania. To okazja na niesamowitą przerwę, czas spędzony w jakimś równoległym świecie. Bliskim, choć niecodziennym, niezbyt sprecyzowanym. Możesz widzieć tutaj nawiązania do literatury, a wtedy obrazy pełne są Ofelii albo postaci z baśni nordyckich. Możesz odczytywać osoby w tych kadrach jako część historii i tradycji słowiańskich. Mogą to być wreszcie wizje i opowieści o ludziach będących blisko natury czy o naszej wspólnocie z naturą. Każda z tych wersji jest na tyle szeroka i pojemna, że z pewnością znajdziesz tu sobie bliską odpowiedź.

Wszystko tu polega na podjęciu decyzji. Skoro już tu jesteś, poświęć chwilę. Jak długa ona

będzie, zależy od Ciebie – wejdź, przypatrz się, zanurz.

Jakie masz pierwsze skojarzenia? W wodzie? W naturze? W myślach? W czymś dobrym?

Można te kadry odczytywać na wiele sposobów. Dla autorki to zaproszenie do zanurzenia

się w emocjach, refleksji nad teraźniejszością, poczucia współistnienia z naturą, obecności

oraz akceptacji siebie i przemijania.

Dla mnie to okazja na niesamowitą przerwę, czas spędzony w jakimś równoległym świecie.

Bliskim, choć niecodziennym, niezbyt sprecyzowanym. Możesz widzieć tutaj nawiązania do

literatury, a wtedy obrazy pełne są Ofelii albo postaci z baśni nordyckich. Możesz

odczytywać osoby w tych kadrach jako część historii i tradycji słowiańskich. Mogą to być

wreszcie wizje i opowieści o ludziach będących blisko natury czy o naszej wspólnocie z

naturą. Każda z tych wersji jest na tyle szeroka i pojemna, że z pewnością znajdziesz tu sobie

bliską odpowiedź.

Kiedy te zanurzenia się zdarzyły? Nie dziś. Obrazy wykonane metodą mokrego kolodionu,

ambrotypy, w których specjalizuje się autorka, były powszechnie używane sto sześćdziesiąt i

pięćdziesiąt lat temu. Monika Cichoszewska wyjaśnia: to osobisty cykl ambrotypów

wykonanych na przeźroczystych płytach szklanych – w wyjątkowej, manualno-chemicznej

technice mokrego kolodionu, pochodzącej z drugiej połowy XIX wieku – na których

powierzchni obraz tworzony jest przez błyszczące, metaliczne srebro.

Sama technika odsyła nas do przeszłości. A może te zanurzenia dopiero się zdarzą? Może

zabierzesz któryś obraz ze sobą po wyjściu z galerii? Może przypomnisz sobie o nim za jakiś

czas?

Świat Zanurzeń nie ma konkretnego tu i teraz. Pozbawiony geografii oraz daty jawi się

po prostu jako wizja z kiedyś. Trudno czasem określić, co dokładnie dzieje się w tych

zdjęciach. Wszystko zatem zależy od patrzącej i patrzącego. Od Ciebie i mnie. Co widzimy,

co przeczuwamy, czego się domyślamy i co czujemy. Każda odpowiedź jest dobra.

Joanna Kinowska