Marek Mżyk: Jutro nie mieści się w głowie

To miała być wystawa, dotycząca pandemii. Poetycko-fotograficzna refleksja na temat strachu, niepewności, poczucia zagrożenia. Zdjęcia ilustrowane cytatami z Dzienników pandemicznych, które pisaliśmy wraz z przyjaciółmi podczas pierwszego zamknięcia, wiosną dwa tysiące dwudziestego roku. Wszyscy pamiętamy to nasze zagubienie, tę nieznajomość jutra i późniejsze tych stanów oswajanie. Nikt nie wiedział, co wydarzy się następnego dnia.

Po dwóch latach uznaliśmy, że globalna zaraza jest częścią rzeczywistości, z którą trzeba się  pogodzić. Liczby, budzące wcześniej przerażenie spowszedniały. Nastała niepiękna, ale jednak normalność. Ta wystawa miała być przypomnieniem czasów, kiedy wprowadzaliśmy w życie nowe obyczaje, nie wiedząc jak świat będzie wyglądał za tydzień, miesiąc, rok...

Ale świat wykonał kolejne salto. Pandemią, mimo że nadal jest wśród nas, przestaliśmy się zajmować. Powrócił strach, zagrożenie i niepewność.

Jutro znowu nie mieści się w głowie i nie mamy pojęcia, czy cokolwiek jeszcze od nas zależy, choć wszyscy staramy się coś robić. Nie musiałem zmieniać fotografii ani podpisów-cytatów pod nimi. Nastały czasy, w których stan niepewności stał się normą. Ukrywamy ten fakt przed sobą, maskujemy chwilowymi radościami i złudzeniem, że nic nie ulegnie zmianie w ustabilizowanym świecie.

Piszę to dziesiątego marca dwa tysiące dwudziestego drugiego roku. Nie mam pojęcia, jak świat będzie wyglądał na początku kwietnia.