Hohlik: Wy! Miary!

Przeszłość już przeminęła, przyszłość już jest, ale jeszcze nie, a pomiędzy nimi – musimy budować samych siebie.

Passent les jours et passent les semaines

Ni temps passé

Ni les amours reiennent

Sous le pont Mirabeau coule la Seine

Vienne la nuit sonne l’heure

Les jours s’en vont je demeure

(G.Apollinaire)

Kalejdoskopowa sztuka Hohlika, która podróżuje między różnymi poziomami wzajemnych połączeń. Widząc obrazy, wydawać by się mogło, że jedna przestrzeń przepływa w drugą. Formacje i przedmioty przeplatają się jak w związku dwojga ludzi, w którym jedno kontroluje drugie. Geometria tej pracy powstała w wyniku wieloletnich studiów nad teoriami Jacquesa Lacana. A jednocześnie krzyczało we mnie dziecko, które inspirowało, karmiło pomysłami i bawiło się językiem.

Izabela Maria Jeziorska aka Hohlik w swojej twórczości często zaczyna z pozycji psychologicznej... To, co widzimy, to złudzenie optyczne, spojrzenie w lustro, gdzie spotyka się z niekończącą się edypalną mise-en-sceną - to są formacje wewnętrzne (potraktowane dosłownie), oderwane od siebie i tworzące przestrzeń. Przestrzeń ta staje się rodzajem łona, w którym przedmioty żyją razem i czekają na siebie w ciągłych transformacjach. Atmosfera wewnątrz pomieszczenia jest gęsta, zagęszczona aurą, która wypływa z akcji malarskiej.

Przesłanie gdzieś utknęło i trzeba go wyłuskać.

Artystka zamieszkała w Wiedniu, pojawia się w bielskiej Spirali…na trochę. Na miesiąc. I potem znów zamyka. Taka rola hohlika.

STATEMENT

Bardziej niż kiedykolwiek konieczne jest skupienie się na tym, co pozytywne. Trzeba odkrywać siebie, ponieważ to ma w sobie niesamowitą siłę – siłę, która posuwa rzeczy do przodu i ucieleśnioną okazję do zmiany postrzegania rzeczywistości poza to, co jest znane lub uważane za możliwe. Coś co musi być dobre dla naszego zdrowia psychicznego.

Izabela Maria Jeziorska aka Hohlik w swojej pracy często wychodzi z pozycji psychologicznej.

Poprzez użycie języka tworzy rodzaj wizualnego dialogu między przedmiotami, tak jakby potrafiły one ze sobą rozmawiać. Dialog ten jest również iluzją i jednocześnie objawieniem nieoczekiwanych rzeczy. W swojej twórczości często zwraca się do otaczającego nas świata, bierze przedmioty i fragmenty rzeczywistości i umieszcza je w nowym kontekście.